Zending

Het is alweer vijf jaar geleden dat onze zoon terug kwam van zending. (Waar zijn de jaren gebleven, de tijd vliegt…!!).

Ik weet het nog als de dag van vandaag. Zijn beslissing om op zending te gaan…..  Hij vertrouwde volledig op de Heer, toen hij besloot zijn studie te staken en voor twee jaar volledig in dienst te zijn van het zendingswerk, ofwel in dienst te zijn van Jezus Christus. Behalve dat hij dag en nacht gewerkt heeft om zijn zending te kunnen betalen, heeft hij zich ook voorbereid door te studeren in de Schriften en te werken aan zijn lichamelijke conditie.

Hoewel we naar de oproep uit Salt Lake City (waar het hoofdkantoor van de Kerk gevestigd is) uitkeken, arriveerde deze toch op een onverwacht moment.  Ik, als moeder, kon nauwelijks afwachten tot mijn zoon thuis kwam van zijn werk en de brief opende. In de weken ervoor hebben we als gezin vaak gesproken over de zending en de eventuele landen die in aanmerking zouden kunnen komen. Maar wat schetste onze verbazing toen bleek dat de president van de Kerk hem niet naar Engeland, noch Suriname, noch Griekenland stuurde, maar dat hij zijn zending in Nederland/België mocht vervullen. Dit hadden we niet verwacht.

De oproep uit Salt Lake City

De grijns op het gezicht van mijn zoon sprak boekdelen en hij liet ons weten dat hij zou gaan daar waar de Heer hem hebben wilde. De nederige houding van mijn zoon was voor mij een leermoment. Ergens voelde het voor mij als een teleurstelling. Ik had gehoopt op een zending in het buitenland…. alsof dit van enige meerwaarde zou zijn. En de Geest die ons op dat moment in die kamer omringde, vertelde ons dat het goed was.

Afscheid op Schiphol

Dan volgt er het afscheid. Mijn zoon vertrok voor ca. twee maanden naar Engeland om opgeleid te worden in het MissionaryTraining Center. Enkele vrienden hadden zich op Schiphol verzameld om hem (en nog een andere zendeling uit Den Bosch) uit te zwaaien. Veel kans om hem een moederlijke knuffel te geven was er niet meer. Ik zag mijn zoon door het poortje vertrekken, in de wetenschap dat ik hem twee jaar lang niet meer zou zien, ondanks het feit dat hij in Nederland/Belgie op zending zou zijn. Dat zijn de regels van de Kerk. Een zendeling mag zijn/haar ouders bellen met Kerst en met Moederdag en uiteraard mag er gecorrespondeerd worden, maar daar houdt het dan ook mee op.

Met regelmaat volgden de brieven elkaar op. Tussen de regels door meende ik te kunnen lezen dat het leven als zendeling niet altijd even gemakkelijk is, maar hetgeen mij het meest opviel is zijn groei. De manier waarop hij met zaken omging en hoe hij reageerde op de klappen van het leven, vertelde mij dat ik niet langer te maken had met een knul van net twintig, maar met een man. Meer dan alles was ik onder de indruk van zijn sterke persoonlijkheid, zijn geloof, zijn vertrouwen in Christus. Zijn sfeer  in de huiskamer veranderde, iedere keer als ik zijn brieven hardop voorlas. Menig traantje werd weggepinkt. zo sterk was zijn getuigenis, zo sterk was de Geest.

Zijn brieven gaven een beeld van wat een zendeling zoal doet. Hij vertelde dat hij veel op pad was, samen met zijn collega om die mensen te vinden die graag over het evangelie wilden horen. Ze gingen bij mensen op bezoek die via de website van de Kerk een Boek van Mormon hadden aangevraagd, maar zij gingen ook langs deuren.

Aan het werk..

En ja, de ervaring leert dat niet alle mensen even aardig zijn en het dicht klappen van een deur klonk hen niet onbekend in de oren. Aan de andere kant hebben ze ook wonderen mee gemaakt. Ze hebben mensen zien veranderen en hoewel mijn zoon voorzichtig is in zijn uitspraken, vanwege het feit dat het voor hem heilige momenten zijn, weet ik dat je als zendeling gaven hebt zoals bijvoorbeeld het genezen van zieken.  Het evangelie opdringen en/of voeten tussen de deur plaatsen was er niet bij. Als er iets is waar zendelingen respectvol mee omgaan dan is het de vrije wil van de mens. Het is hun taak naar die mensen te zoeken die werkelijk op zoek zijn naar de Waarheid. Dat ze daarbij geleid worden door de Geest is een ding wat zeker is. Soms begrijpen zendelingen zelf niet waarom ze in een bepaalde straat terecht komen, waar nota bene alle deuren worden gesloten voor ze, om dan uiteindelijk bij het allerlaatste huis een gezin te vinden die gebeden hebben voor hun komst. Een gezin dat wil horen over de herstelling, wil horen over het plan van zaligheid, wil horen over de verzoening van Christus. Dan kun je je natuurlijk ook voorstellen hoeveel vreugde zendelingen kennen als dit gezin gedoopt wordt en uiteindelijk aan elkaar verzegeld wordt in de tempel.

Gedurende zijn zending stuurden mijn man en ik  hem regelmatig dozen met producten, waarvan wij dachten dat we hem er een plezier mee konden doen en/of die zij konden gebruiken om eventueel minder bedeelden (waarover hij wel eens sprak in zijn brieven) te kunnen helpen. Geld of goed hebben zendelingen niet. Ze moeten het doen met een minimale bijdrage. We vulden de dozen met fruit (tja, je bent en blijft toch de moeder die op de vitame C’s let), eten, vla (want daar zijn vooral de Amerikaanse zendelingen dol op) en koekjes en snoepjes (die uitgedeeld konden worden aan kinderen van familie die ze bezochten). Een keer hadden we het voorrecht om de doos op zijn woonadres af te leveren. Het was een vreugdevol weerzien. Kort van duur, maar het voelde goed om hem weer even te zien!

De dagen voor zijn thuiskomst werden afgeteld. Hijzelf wilde er nog niets van weten. Hij vroeg zelfs of zijn zending verlengd mocht worden. Er werd gehoor gegeven aan zijn wens en dus werd zijn thuiskomst met een aantal weken opgeschort. Maar dan uiteindelijk is de dag er dat je je zoon weer mag ophalen. Het is fijn om hem weer in je armen te mogen sluiten. En op de weg naar huis is er dat gevoel…. een vreemd gevoel. Want hoewel je als kloek je ‘nestje’ weer open stelt en je ‘jong’ met open armen ontvangt, voel je dat je ‘jong’ je jong niet meer is. Ook eenmaal thuis merk je dat er veel indrukken zijn die je zoon moet verwerken. Het leven van een zendeling is zo compleet anders dan het leven van een gewone burger.

Gaten in de zolen van zijn afgedragen schoenen

We zijn nu zo’n zeven jaar verder en nog steeds merk ik welk effect de zending op hem heeft gehad. In zijn handelen en denken vooral. Oprechtheid, eerlijkheid staan hoog in zijn vaandel. En hoewel hij ontslagen is als zendeling, zal hij ten allen tijde blijven getuigen van zijn Heiland, Jezus Christus.

Inmiddels is Thom gezegend met een prachtige vrouw en heeft hij sinds kort een kleine dochter, die uiterlijk  sprekend op hem lijkt en het opgewekte karakter van haar moeder heeft.  Dit zijn de woorden van een trotse oma!