Vallen en opstaan

Haast een jaar lang geen woord van mij als Mormoonse vrouw. Een jaar van worstelen, een terugval en weer opnieuw opstaan en de weg terug vinden, heeft mij ertoe gebracht voorlopig te zwijgen. Ik besloot dat als ik weer iets ‘zinnigs’ wist te verkondigen ik pas mijn laptop weer zou openklappen, Woorden zijn zo makkelijk geschreven, maar niet als deze mij bloed, zweet en heel veel tranen kostten.

Het was een pijnlijk proces. Inhoudelijk wil ik er niet veel over zeggen. Wat ik kwijt wil is dat ik mij, door persoonlijke omstandigheden, heb afgesloten van mijn hemelse Vader. Niet in staat om de Schriften te bestuderen en met regelmaat bleef ik steken in mijn gebed. Misschien wel bang om Zijn antwoord te horen. En daarnaast waren er die twijfels, die ook nog eens gevoed werden op allerlei manieren.

Het heeft me een jaar gekost om weer op het punt te komen waar ik nu ben. Ik heb knopen doorgehakt en keuzen gemaakt, waardoor ik mijn hoofd weer in Zijn richting kon draaien. Draaien naar het Licht toe in plaats van te kijken naar mijn schaduw.

In de Schriften staat dat de deur geopend zal worden als wij kloppen.. en zo heb ik het ervaren. Zodra ik klopte aan Zijn deur, ging deze onmiddellijk weer open. Met enig schaamtegevoel besef ik nu hoe ik Hem in de kou heb laten staan toen Hij aan mijn deur klopte. Het was een leerproces, een uniek leerproces…

Er is weer veel om te delen…. en ik ben er weer klaar voor. U ook?